sevgili füsun abla,
seninle hiç tanışma fırsatımız olmadı. lakin bugün bu yazıyı yazmak üzere bazı notları ve sen aramızdan ayrıldıktan sonra hakkında söylenenleri okudukça tanışmış olabilmeyi inan ki çok çok daha fazla istedim.
bugüne dek bize kazandırdıklarının sadece aylin ve selin’den ibaret olmadığının farkındaydım elbette, ama gazetelerde, dergilerde, anma törenlerinde ve hastane defterindeki sevgi ve övgü dolu sözlere göz gezdirince çok daha iyi anladım.
beklediğim gün geldi. sema teyze bu blog’un oluşum fikri şekillenirken bana ilham veren birkaç anneden biriydi. (kendisinin muhtemelen haberi bile yok) blog’u açalı üç sene olacak ama çeşitli nedenlerden ötürü ancak fırsat bulabiliyorum bu kareleri paylaşmaya. geç oldu, ama güç olmadı.
2 kasım 2010’da bu bloga başlama sebebim, annemin çocukluğumdan beri hayranı olduğum bu fotoğrafıydı. daha doğrusu pozuydu.
evet, soldaki kendisi.
aynı kare blogun simgesi haline de geldi. mesela iphone’unuzda ‘bu siteyi yer imi olarak kaydet’ dediğinizde aplikasyonlarınızın arasında annemi görüyor olacaksınız.
bu aslında bir armudun dibine düşerken nasıl da tam 12’den vurduğunun hikayesi. simay’ın moda dünyasında bu kadar başarılı olmasında siz, disiplinini, mükemmeliyetçiliğini ve vizyoner oluşunu biliyorsunuz belki. ama ben bizzat bunlar kadar, ailesinin de desteğine tanığım.