2 kasım 2010’da bu bloga başlama sebebim, annemin çocukluğumdan beri hayranı olduğum bu fotoğrafıydı. daha doğrusu pozuydu.
evet, soldaki kendisi.
aynı kare blogun simgesi haline de geldi. mesela iphone’unuzda ‘bu siteyi yer imi olarak kaydet’ dediğinizde aplikasyonlarınızın arasında annemi görüyor olacaksınız.
sırada hepimizin bayıldığı kadın ecemen‘in biricik annesi zehra var. istikamet antalya. kendisi zaten hikaye anlatır gibi örmüş kurguyu. bana fazla bir şey eklemek düşmedi.
fotoğrafı ilk gördüğümde “hadi canım, bu bebe ece olamaz!” derken bir baktım altında yazmış zehra teyze:
“bir yakınımızın çocuğu. çocukları çok sevdiğim için dört beş tane doğurmayı düşündüğüm yıllar. bekara karı boşaması kolay derler ya, işte o günler. ancak kendi çocuklarımı doğurunca anladım zorluklarını.”
yıl 1975. elbise o yıllarda antalya’nın en büyük mağazası olan eser’den.
tıpkı daha önce müjde’nin bana mail atarak blog’da annesinin (nedret güvenç) yer almasını istediği gibi, canan da büyük bir heyecan gösterdi. hız ve şevkle dersini tamamlayarak suna teyzeye dair bilgileri yolladı.
yeni yıla bir anneanneyle giriş yapalım istedim. serli’nin yayası (anneannesi) silva, artık sadece o eski siyah beyaz salon filmlerinde gördüğümüz istanbul’u yaşayanlardan. (benim de bu şehrin en çok görmeyi istediğim dönemleri.)