sevgili füsun abla,
seninle hiç tanışma fırsatımız olmadı. lakin bugün bu yazıyı yazmak üzere bazı notları ve sen aramızdan ayrıldıktan sonra hakkında söylenenleri okudukça tanışmış olabilmeyi inan ki çok çok daha fazla istedim.
bugüne dek bize kazandırdıklarının sadece aylin ve selin’den ibaret olmadığının farkındaydım elbette, ama gazetelerde, dergilerde, anma törenlerinde ve hastane defterindeki sevgi ve övgü dolu sözlere göz gezdirince çok daha iyi anladım.
geçenlerde sevdiğim bir arkadaşımdan bir mesaj geldi, facebook üzerinden. genç yaşına rağmen hem türkiye’de hem itaya’da sıkı başarılara imza atan yiğit, bana yengesi seçkin’den ve onun annesinden bahsediyordu.
hiç vakit kaybetmeden irtibatları kurduk, görselleri aldık. akabinde resimaltı metinleri de ulaştı. bu arada belirtmem lazım, benim çabamın ötesinde ‘ikonanne’lerin artık gelip beni bulması da ayrı bir mutluluk tabii.
geçen gün bir email aldım. bir süredir sadece çeşitli organizasyonlarda rastlaştığım, yoğun tempo nedeniyle yüz yüze görüşme fırsatı yaratamadığım, eski çalışma arkadaşımlarımdan biri olan naz’dan geliyordu.
email’inin konusu ise elbette “ikonannem”di.
beklediğim gün geldi. sema teyze bu blog’un oluşum fikri şekillenirken bana ilham veren birkaç anneden biriydi. (kendisinin muhtemelen haberi bile yok) blog’u açalı üç sene olacak ama çeşitli nedenlerden ötürü ancak fırsat bulabiliyorum bu kareleri paylaşmaya. geç oldu, ama güç olmadı.
sırada hepimizin bayıldığı kadın ecemen‘in biricik annesi zehra var. istikamet antalya. kendisi zaten hikaye anlatır gibi örmüş kurguyu. bana fazla bir şey eklemek düşmedi.
fotoğrafı ilk gördüğümde “hadi canım, bu bebe ece olamaz!” derken bir baktım altında yazmış zehra teyze:
“bir yakınımızın çocuğu. çocukları çok sevdiğim için dört beş tane doğurmayı düşündüğüm yıllar. bekara karı boşaması kolay derler ya, işte o günler. ancak kendi çocuklarımı doğurunca anladım zorluklarını.”
yıl 1975. elbise o yıllarda antalya’nın en büyük mağazası olan eser’den.
müjde ile blog sayesinde tanışma fırsatı buldum. bana attığı destek ve motivasyon mailinin üzerine… annesi nedret hanım‘ın burada olması benim için çok önemliydi.
sarp çok yakın arkadaşım olmasına rağmen, zuhal teyze ile henüz yüz yüze tanışamadık. ama sarp’ın anlattığı her şey onun fotoğraflarıyla örtüştüğünde anlam kazanıyor tabii.
füsun teyze projeye dahil olmasını istediğim isimlerdendi. hem arda’dan dolayı hem de özellikle bir süre pakistan’da yaşadıkları için.
uzun ve meşakkatli bir işe başladığımı anlamakla birlikte, projemi paylaştığım insanların gözlerindeki heyecan ve merak da daha görülmeye değer bir hal almaya başladı. motivasyon şart. nejla’yı da çok sıkıştırdım.